|
یاراں نوں کیا ایہ اتنی سمجھ نہ آئی سی زندے پیغمبر سندی تربت بنائی سی
ڈٹھا مدینہ سُنجا ہجرت اُٹھائی سی
تربت دے اندر جے کر زندہ ہو جانا سی جھگڑا خلافت کاہنوں آپس وچہ پانا سی
حضرت نے باہر آکر آپوں سمجھانا سی
ثابت ایہ ہویا پیالہ موت دا پی گئے نے عمر سی جتنی اتنا دنیا تے جی گئے نے
مولیٰ دل ٹر گئے ایتھوں راہی سدی گئے نے
آیت شہیداں بولی عبدالغفور نے کردے نے عیداں اندر عیش سُرور نے
ساڈا دُرود سُندے قبروں ضرور نے
نبیاں دے قبراں اندر خیریں اَجساد نے زندے ہمیشہ سارے نیک نہاد نے
رکھنے خدا نے اوہ تے شاد آباد نے
حرماں کیوں نہ پچھوں عقد پڑھایا سی عمر دی قبروں عائشہ چہرہ چھپایا سی
علت دیاں قسماں پچھیاں نالے فرمایا سی
زندے نوں میت کہنا عیب نہ کوئی اے جتنی ہے خلقت زندی سمجھو ایہ موئی اے
مُوتوا قبل آیت میری شاہد آ ہوئی اے
اس وی تے واری وڈی ذلت اُٹھایو سو آہا مقولہ منہ تھیں آیت بتایو سو
مُلّاں [1] نے ٹوہیا پھر بھی اپنی دبایا سو
آیت شہیداں اُس نے جہڑی سنائی سی بحث تھیں خارج احمد دین بنائی سی
عاماں دی خاطر آئی لوکاں سمجھائی سی
عائشہ جو کیتا تربت کولوں حجاب سی اس دا بھی اُس نے دتا اوہا جواب سی
خاصا نہ رہیا حضرت فیض مآب سی
سننا ہے قبروں جے کر موجب حیات دا حضرت تھیں ثابت سننا کلی اموات دا
|